En mutlu aile zamanı,

Evden kimsenin ayrılmadan

Hesaplar bölünmeden,

Paranın ortak olduğu,

Alışverişlerin ortak yapıldığı,

Birlikte yaşanılan zamanlardır…

Evlilik sonrasında,

Yeni yüzler

Yeni ilişkileri,

Yeni mutlulukları

Ve mutsuzlukları getirir.

Ve bölünen sevgilerin,

İç çatışmaların

O güne kadar alışılmış davranışların

Kimisi korunur

hiçe sayılır.

“Bizi biz yapan duygularımızdır”, derdi annem…

Geride kalacak sadece güzel şeyler değildir.

Mutsuzsan eğer,

Yaşadığın tüm mutsuz günlerini de güzel yapar insan.

Eskiden daha iyiydi diyerek…

Ve mutluluk hepimizin özlem çektiği bir çeşit huzurdur…

Mutlu yaşamalısın.

Birlikte yaşadıklarını da

Mutlu etmelisin

Bak aynı sofradayız

Baban,

Ben,

Kardeşlerin,

Ağabeyin,

Bundan daha iyisi olur mu?

Bunun kıymetini bil…

Aradan yıllar geçti…

Her şeyim var,

Param,

Pulum

Evim

Arabam

Bir tercih yapmam istense,

Bütün bunları hiç düşünmeden

O gecenin sofrasına tercih ederim

Hem de hiç düşünmeden…

Aileye katılan yeni yüzlerle,

Bundan sonra özlemini çektiğim o birlikteliği hiç bir zaman göremeyeceğim, bunu biliyorum...

Sadece “bizim olan, sadece biz” olan o ailemiz olmayacak artık.

Kimi anların kıymeti içinde yaşanırken anlaşılmıyor.

En çok yitirildiğinde anlaşılıyor değer.

Mutluluk tek başına yaratılan bir şey değil.

Önce insanın yüreğinde yeşermesi gerekiyor.

Bu da yeterli değil,

Yeşeren mutluluk ağacının

Dal atması,

Çiçek açması ve

Kokusunun etrafa dağılması gerekiyor.

En büyük hazinemiz,

Mutlu ailemizdir.

Başarımız mutlu aileyi yaratabilmektir.